E.Wedel, wiśniowy, Irys, Pomarango, MOCCA

Razu pewna niepełnoletnia kobieta, a więc mogę powiedzieć, że dziewczynka poszła do sklepu na zakupy ewentualnie po sprawdzenie czy nie ma czegoś nowego. Za pierwszym razem przeszła obok góry cukierków zatrzymując się tylko na chwilę. Innym razem też przystanęła, ale zdecydowała się na kolejny krok. Chwyciła za torbę i wybrała kilka rodzajów cukierków, które uznała za nowe albo przynajmniej ich nie widziała. Bo czemu by nie? Tak też można. A cukierki od tej firmy przecież lubi, więc raczej nigdy też nimi nie pogardzi.

Nie. Nie byłam w firmowym sklepie Wedla po te słodycze. Takie papierowe torebki mają w sklepach, ale nietrudno się tego domyślić. Krótka i nieciekawa historyjka jest już Wam zapewne znana (o ile ktoś to czyta). Także dzisiaj o czterech wariantach cukierków z jednej rodziny odzianych w błyszczące, plastikowe folie. Kolorowe oraz przemawiające szczególnie do dzieci, a zwłaszcza do osób nie mogących bez nich żyć czy potrzebujących dawki cukru w danej chwili.

Wiśniowy

Smak: Polewa okalająca bohatera jest nadzwyczajnie cienka i trzeba ją zdzierać, aby dokładnie poznać, przypomnieć sobie smak poprawnej, wedlowskiej czekolady deserowej. Część stanowiąca główną rolę kruszy się, choć jest twarda, a więc zbita. Przynajmniej istnieją duże szanse, że cukierek przed zjedzeniem nie zostanie zgnieciony. W środku chowają się kawałki liofilizowanych wiśni, które równie dobrze można określić okruszkami współgrając z kakaową masą.

Pierwszy okaz pozostawił uśmiech na mojej twarzy jednocześnie zadowalając kubki smakowe. Zamiast galaretki dostałam cząstki owoców w środku. Rewelacyjna całość.

Ocena: 5/5

Irys

Smak: Nieco inaczej sprawa ma się z mleczno-karmelowym cukierkiem. Masa spod podobnej jak poprzednio (bo niewiele grubszej warstwy) czekolady nie jest ani trochę zwarta, wręcz przeciwnie. Nadzienie jest mokre, wilgotnością podobne marcepanowi czy ewentualnie trufli, a gdyby się uprzeć to nawet można go uformować w dowolny kształt. Co gorsza, cukier wydaje się być tutaj jednym składnikiem niespodziewanie silnie uderzając i zarazem psując praktycznie nie wyczuwalną mleczność. Tym samym bardzo przypomina krówki, których nawiasem mówiąc nie znoszę.

Ocena: 2/5

Pomarango

Smak: Tej sztuki nie widziałam dobrze. Średnio lubię skórkę pomarańczową, a samych owoców nie znoszę. Za to sokiem nie pogardzę. Dlatego tez jakież było moje zaskoczenie tuż po pierwszym kęsie. Powtórka z rozrywki w związku z polewą stanowiącą nieodłączny element. W tym wydaniu wnętrze zwraca uwagę tak samo zwartą strukturą, twardością oraz kruchością jak w Wiśniowym. Jednak nie zawiera żadnych owoców, a mimo tego smakuje pomarańczowo. To zapewne za sprawą dodatku w postaci aromatu, na co też częściowo zwraca uwagę podpis.

Wolałabym pomarańczowego niż o smaku pomarańczowym. W każdym razie uważam to za słodycz udaną i przyzwoitą.

Ocena: 4,5/5

MOCCA

Smak: Kto mnie zna choć trochę wie, że smak kawy jest jednym z moim ulubionych. Stąd też cieszyłam się na myśl o spróbowaniu tego wariantu, który zostawiłam sobie na sam koniec. Pewnie gdybym zaczęła od niego, to od razu wiedziałabym, że mało prawdopodobne będzie, aby owocowe były galaretkami.
Nie inaczej niż poprzednio ma się tu kwestia polewy z czekolady deserowej. Nie pogardziłabym choć trochę większa ilością. Idealnie ona pasuje do intensywnie kawowego wnętrza. I to nie żaden napój kawopodobny. W jego dość zbitej, a jednoczesnie kruchej strukturze (a więc tu bez najmniejszych zmian) można się doszukać nawet nie zmielonych, powiedziałabym, że posiekanych ziaren kawy z charakterystyczną dla nich goryczką przy rozgryzaniu. Aż przypomniałam sobie jak próbowałam pogryźć takie ziarna z wiadomym skutkiem.
Znajduje się w nim wiele pozytywnych aspektów, a sama kawa sprawiła, że od tamtej pory stał się on moim ulubionym cukierkiem z Wedla.

Ocena: 6/5 - wyróżnienie